شعر کوتاه که با نامهای «شعرک»، «شعر هایکویی» و «ترانک» از آن یاد شده، گونه ای از اشعار آزاد است که شعرا برای بیان لحظه های کوتاه شاعرانه از آن بهره میبرند. در این پژوهش به بررسی ویژگیهای سبکی شعرهای کوتاه و مدرن از نیما تا دهه سوم انقلاب اسلامی پرداخته شده است. توسل به گزین گویه ها، تلمیحات، تاثیرهای آوایی، انحراف از قاعده های زبان و هنرهای دیداری در سطح کلام، عواملی است که شاعر میکوشد برای ایجاد فضایی نو و تاثیرگذار در این سروده های کوتاه از آنها بهره میبرد تا به سبکی ویژه دست یابد. هدف از تحلیل و توصیف ویژگیهای زبانی متمایز این سروده ها، نشان دادن گوشه ای از تواناییهای زبان فارسی است. بر اساس نتایج این پژوهش، هر یک از نظامهای واژگانی، واجی، وزنی و نوشتاری در شعرکها قاعده مندی خود را از دست میدهند و بدینگونه برجستگی ویژه ای به شعر میبخشند. میتوان پنداشت که در بسیاری از مواقع همین آشنایی-زداییهاست که سبب ادبیت شعرکها میشود.